Bijna altijd wordt een boek over een bekende kunstschilder geschreven na diens dood. Soms zelfs eeuwen na zijn dood.
Toen het plan ontstond een boek over het leven en werk van Jo Anemaet te schrijven was hij ondanks zijn hoge leeftijd. nog volop aan het werk. Van dat werk werden om de paar jaar exposities gehouden en hij deed bijvoorbeeld in 2003 nog mee met de kunstagenda.
Vele avonden hebben we samen gezeten in het appartement bij het huis van zijn dochter, waar hij en zijn vrouw de wintermaanden doorbrachten. De zomermaanden woonden zij in Nederland.
Jo Anemaet vertelde graag en veel, vooral als het over z’n werk ging. Maar ook over z’n jaren in Oost-indië. Op zijn best was hij als hij iets onrechtvaardig vond. Dan trok hij ten strijde. Zo niet met wapens, dan wel met de mond of de pen.
Al die gesprekken heb ik op de band opgenomen en later uitgewerkt tot de tekt van dit boek. Een eerste concept heeft hij nog gelezen en van commentaar voorzien.
Helaas is hij op 24 september 2004 gestorven en hij heeft dit boek niet meer zelf ten doop mogen houden.
De tekst van dit boek is een geschrevenportret van Anemaet. Voor het grootste deel een zelfportret. Dat betekent dat de schilder zelf de toets aangeeft. Hij legt de lichtpunten en ook de duistere partijen vult hij zelf in met omber; gebrande siena of mauve.
Terugzien in herinnering. Ik heb in dit boek zo veel mogelijk de schilder zelf aan het woord gelaten. Ik denk dat dat hem het meeste recht doet.
Nel Casimiri
